|
31 maart 2004
Rouwen, maar hoe lang?
Gisteren is Jildou begraven. Ik heb besloten om daarom vandaag weer terug te
gaan naar de oude kleurtjes. Ondanks dat mijn site weer zijn oude kleurtjes
heeft, is het verdriet nog niet weg. Dat slijt niet zo een, twee, drie.
30 maart 2004
Oant sjen!
Op maandagavond is het maar moeilijk de slaap te vatten. Ik ben een beetje
bang voor morgen, weet niet precies wat ik kan verwachten. Al vroeg ben ik
weer wakker. Een beetje laat vertrek ik richting het station. Ik vergeet
natuurlijk mijn kaartje af te stempelen en als de conducteur langs komt
krijg ik een flinke uitbrander. In Zwolle is het even wachten op de trein
vanuit Utrecht. Er zitten flink wat Metro-ers in. De stemming is een beetje
bedrukt, het lijkt wel alsof ik niet de enige ben die niet echt lekker in
zijn vel zit. Aangekomen in Groningen gaan we met zijn allen wat drinken.
Een aantal bergt hun jassen zelfs op in een kluisje, zulk mooi weer is
het.
Om kwart over twaalf gaan we op zoek naar bus 3 richting Lewenborg. Deze
hebben we toch vrij snel gevonden. Het is een drukte van jewelste in de bus
en we staan met zijn allen het gangpad te versperren. In de bus staan al een
aantal Metro-ers die niet met de trein zijn gekomen. Na een aantal haltes
komen wordt de groep nogmaals groter. Na een flinke rit door de stad komen
we bij het eindpunt. Al meteen valt het kerkje op. We lopen het fietspad af
en komen bij het kerkje. Daar is het behoorlijk druk en weer wordt de groep
groter. Voor in de kerk ligt Jildou opgebaard in een open kist. Een voor een
nemen we op onze manier afscheid. Ondertussen wordt er muziek gedraaid.
Om 13:00 staat de vader van Jildou op en hij wenst ons allen welkom. Er
wordt muziek gedraaid, er worden stukjes gelezen, er wordt een mooi Fries
lied gezongen over waterwezens. Het is een heel mooi, maar ook wel een
droevig lied zoals het gezongen wordt. Het gaat over waterwezens die overdag
rusten op de golven en 's nachts aanspoelen op het strand. Ook speelt een
aantal mensen op de Jambee. Zoals de broer van Jildou al zei, de kerk moet
op zijn grondvesten schudden en dat is zeker gelukt!
De vader van Jildou noemt de Metro Jildou's window to the world en gaf ons
te kennen dat hij blij was met hetgeen wat de Metro voor Jildou heeft
betekend.
Als de kist van Jildou dichtgedaan wordt, krijgt ze een aantal Egyptische
dingetjes mee. Bovenop de kist komt een band van Mobius met afbeeldingen van
Escher.
Als we de kerk uitkomen blijkt dat Jildou niet tegenover de kerk begraven
wordt, maar zes kilometer verderop. Gelukkig kunnen we allemaal met mensen,
waaronder leovee, meerijden naar de begraafplaats. Op de begraafplaats is er
ruimte voor een laatste toespraak en kunnen we onze bloemen neerleggen en
mogen we wat zand in het graf strooien als afscheid.
Ook dit keer kunnen we meerijden met diverse mensen. Onze groep komt als
laatste aan bij de Rietlanden, waar we ook als laatste ongeveer weggaan. We
splitsen ons op en spreken af elkaar bij de bushalte of op het station weer
te zien. Een gedeelte gaat lopend naar de bushalte, sommigen gaan met de
taxi en ook leovee’s auto doet dienst als taxi. We zien elkaar weer op het
station en vertrekken we richting Zwolle. Daar neem ik afscheid van de
groep, terwijl de rest nog zit te overleggen of ze nog wat gaan eten en
drinken.
Anderhalf uur nadat ik thuis ben gekomen zit ik dit stukje te typen. Het was
een mooie dag, ondanks zijn droevige gebeurtenissen.
"wearing a virtual dream with pride"
Lieve Jildou, oant sjen.
28 maart 2004
In Memoriam
Lieve, lieve Jildou,
Over veel dingen denk je wel eens na, maar nog nooit had ik er echt
over nagedacht wat ik zou schrijven bij een gebeurtenis als deze. Daar
kun je ook niet echt over nadenken, hoewel ik natuurlijk wel wist dat
er misschien zo'n moment zou komen. Maar dat dat moment zo snel zou
komen, nee, dat had ik niet verwacht.
Lieve Jildou,
Ondanks jouw ziekte ben je een enorme steun voor mij geweest als ik het
moeilijk had. Ik kon altijd bij je aankloppen en dat heeft me veel goed
gedaan. Ook voor de leuke gein konden we bij jou terecht. En soms
noemde je me gestoord, en dan moest ik altijd maar weer lachen. We
waren tenslotte allemaal gek. Jij net zo goed hoor 
Ik zal je heel erg missen.
A hand above the water
An angel reaching for the sky
Is it raining in heaven -
Do you want us to cry?
And everywhere the broken-hearted
On every lonely avenue
No-one could reach them
No-one but you
One by one
Only the good die young
They’re only flying too close to the sun
And life goes on -
Without you...
Queen - No-one but you
Rust zacht lieve jillie!
Frédérique |
