Toespraak begrafenis Jildou

Gisteren was de begrafenis van Jildou, en ik had daarvoor een toespraak voorbereid. Door een communicatiestoornis kwam ik helaas niet aan de beurt om die ook daarwerkelijk voor te dragen. Maar misschien is een virtuele toespraak ook wel beter. Hierbij:

Geachte aanwezigen,

Mijn naam is Dimitri en ik ben een frequente bezoeker van een virtuele wereld, de Digitale Metro, net zoals een aantal andere aanwezigen en net zoals Jildou was. Ik wil het in deze toespraak hebben over Jildou en de metro.

De eerste keer dat ik over Jildou hoorde was in 1999. Walter aka Skydancer gaf hoog van haar op. Ik ging toen ook af en toe met haar praten en leerde dat ze van trance en ambient hield. Een party-animal, dacht ik toen, ik kende haar nog niet zo goed. In die tijd logde ze nog niet zo vaak in. Maar in de loop van de tijd kwam ze steeds vaker in de metro en leerde ze steeds meer mensen kennen. Gedurende de laatste jaren was ze bijna elke dag een aantal uren ingelogd. De metro was een belangrijk deel van haar sociale leven geworden.

Wat drijft een mens om zoveel uren per dag in een virtuele wereld te vertoeven? Wat dreef Jildou? Sommigen van u zullen het misschien een vreemd tijdverdrijf vinden. Ik zal het daarom proberen uit te leggen.

Een virtuele wereld lijkt op de echte wereld. Je praat er met mensen. Soms oppervlakkig, maar er worden veel diepzinnige gesprekken gevoerd. En er zijn sociale gebeurtenissen, zoals samen TV kijken. Zo was er tijdens Big Brother 1 een Big-Brother-chatkanaal gemaakt in de metro. Tijdens een uitzending gingen we dan de bewoners afzeiken, zoals waarschijnlijk ook in veel studentenhuizen gebeurde. De virtuele wereld kent ook vele, echte emoties, zoals liefde, boosheid, bezorgdheid, angst, etc, net zoals in de echte wereld.

Er zijn natuurlijk ook verschillen. Een belangrijk verschil is dat in de virtuele wereld je echte lichaam geen rol speelt. Al ben je doof, in de virtuele wereld kan je horen. Al heb je geen benen, in de virtuele wereld kun je lopen. Jildou had een nare ziekte, maar in de metro speelde dat geen rol. Haar virtuele persoonlijkheid was niet ziek.

Was de virtuele persoonlijkheid van Jildou anders dan haar echte? In het echt vond ik Jildou een timide, verlegen meisje. Virtueel was ze dat ook wel een beetje: zo durfde ze haar held Skydancer nauwelijks aan te spreken als die weer eens een keer in de metro kwam. Maar als je mensen om je heen goed leert kennen, word je vanzelf minder verlegen en ik denk dat niet veel metro?ers er de laatste tijd iets van gemerkt hebben. Ze was wel dezelfde persoon als in het echt, maar met minder remmingen, zowel geestelijk als lichamelijk.

Hoe zullen de mensen in de metro Jildou herinneren? Het zal voor iedereen anders zijn, maar bepaalde typerende gedragingen van haar zullen zeker herinnerd worden. Zij stelde vraag opeens over een onderwerp een vraag, b.v. hoe je Tofu klaar moet maken en hoe het smaakt. Als er iemand jarig was, dan was Jildou degene die die persoon toezong op het muziekkanaal. Ze was de fanatiekste voorstander van het gebruik van quitmessages, een bericht die je anderen kunt laten zien als je uitlogt. Ze heeft daar zelfs een paar keer een stukje voor de metrokrant over geschreven. Ze deed ook rare dingen: zo had ze af en toe buien waarin ze iets raars moest doen. Ging ze bv elke dag uit het niets ?Ik ben toch zeker gekke gerritje niet!? roepen. Of de zogenaamde brulbui, waarin ze vaak tekstloos ging brullen. Ik was het op een gegeven moment gewend, die buien. Maar nu zijn ze er nooit meer. Het zal een tijdje duren voordat ik daaraan gewend ben.

31 March 14:20:52