Newbie uit de metro: internet-psychiatrie!

Op een dag kwam er een dokter met een roze tas. Die dokter was een beetje een rare: hij hield van felgekleurde voorwerpen en spaarde al jaren tassen in allerlei vormen. De verdrietige man bekeek de dokter nauwelijks, want hij zat zo in zijn neerslachtigheid dat veel hem ontging, zo ook de vreemde roze tas.

'Meneer, ik heb een vrucht voor u', zei de dokter, 'afkomstig uit een ver tropisch land, als u deze eet zult u zien dat uw spleen verdwijnt en u niet meer hoeft te treuren.'
De man antwoordde de dokter niet want hij was te verdrietig om te kunnen praten. Bovendien had het langdurige geweeklaag zijn keel zo vastgezet dat een vrucht eten onmogelijk zou zijn: hij kreeg geen brok door zijn door-emotie-uit-balans-geraakte strot.

De dokter drong aan, maar de verdrietige man was niet tot een reaktie in staat.

Uiteindelijk vertrok de dokter met zijn roze tas, de vrucht erin, zonder dat we er achter kunnen komen wat reeel of cybermatig gegenereerd is. Is het verdriet van de sombere man werkelijk? Is het weigeren van medicatie - namelijk de vrucht- reëel? Heeft de bizarre privaat-hobby van de dokter, het verzamelen van heftiggekleurde tassen, invloed op de behandeling? Kan huilen het spreken op essentiele momenten beletten en wat zegt dit over de ontwikkeling van de situatie? Wat heeft een eventuele intenetverslaving hiermee te maken?

Helaas kan ik u geen opheldering geven: de verdrietige man huilt nog steeds. Treurnis alom.

Poppy