Newbe deel 9 : Count Zero 3 september 1996

"Jullie raden nooit wie er dit weekend bij me gelogeerd heeft!" gil ik.
"Jawel, die vriendin van je die in Amerika is gaan wonen," bromt Stoffeltje "Samen met d'r vriend kwam ze, toch?"
"Yep!" antwoord ik" En die vriend is... COUNT ZERO!"
Rankx van 18 jaar, die een-petje-met-de-klep-in-de-nek draagt, zucht bewonderend: "Jesus, man. COUNT ZERO... he is a God!"

"Count... wie?!?" vraagt Stoffeltje.
De Tas legt uit dat in de begindagen van het web er een groep super-hackers waren, digitale pioniers, COUNT ZERO was one of them! 'Who doesn't know him?'
"Weet je nog wel Ranxz, dat feestje wat Brite op d'r kamer gaf?" vraagt De Tas.
En ik grinnik...

Op een zondagavond heb ik afgesproken dat mijn vriendin uit Amerika op bezoek komt in mijn kamer in de metro. Om voorbereid te zijn, heb ik een fles champagne geprogd en een aantal vrienden uitgenodigd. Al vrij snel wordt het een wild digitaal feestje. We drinken champagne en gaan dansen... het is nog nooit zo vol geweest in mijn kamer. Voor mijn vriendin uit Amerika is het nogal verwarrend, het geheel is op zijn zachts gezegd chaotisch, want ze kan nog niet emoten, mompelen, zuchten en kreunen* om maar wat te noemen!! (*onderdelen van feature-pakketten die je in gebruik kunt nemen)
Ranxz vertelt: "We hadden in het begin van de metro een bar daar schonken we newbie's borrels in, die zij niets vermoedend virtueel genoten. Na een aantal drankjes werd hun conversatie steeds meer onsamenhangend... de borrels waren zo geprogd dat ze -als je er een paar op had- de zinnen, die je thuis intikte, op het scherm veranderden: letters draaiden om, men ging hikken."
Ik grijns.

De Tas begint een college over hackers. Ze heeft met HotBot (een zoekmachine te gebruiken via Netscape) uren gesurfd met het woord hacker als uitgangspunt. Ze vertelt over hackerconferenties, over een site die "history of the hackers" heet en over een speciaal hackerswoordenboek. Wat ik uiteindelijk begijp - als voormalig kraakster - is dat er een aantal overeenkomsten zijn, kwa ideologie, met de kraakbeweging uit de seventies: anonimiteit is een prioriteit en er wordt gezocht naar 'vrijplaatsen'.

Ik vertel enthousiast dat de vriend van mijn Amerikaanse vriendin achter mijn computer plaats nam en naar zijn kantoor surfte. In zijn kantoor staat een camera, zodat je hem kunt zien als hij er is en achter zijn bureau zit. Je kunt dan kloppen, wat hij op zijn beurt hoort, waardoor hij in real-time met je kan gaan praten.
(Camera and Videoconferencing Tricks

Examples of the use of cameras and videoconferencing techniques over the Internet.
"Wie had ooit gedacht dat dat mogelijk zou zijn?" glimlach ik.
The Hacker Formerly known as Count Zero gebruikt inmiddels zijn kennis om o.a. netwerken op te zetten voor specialisten en patiënten, een soort bulletin-boards waarop gediscusieerd kan worden of waar vragen gesteld kunnen worden:
A complication of hypertext links to the websites of hospitals around the world

In mijn niet te stuiten opgewondenheid valt het geheime bericht dat Stoffeltje me stuurt me niet op. Pas nadat ze haar zinnetjes voor de derde keer naar mij verstuurd heeft, dringt haar boodschap tot mij door: ze krijgt liefdesgedichten opgestuurd door Brend. Brend: de liberale politicus, dezelfde man die De Tas wilde verleiden tot een digitaal avontuur... Wat te doen: zeggen of zwijgen?
>k adviseer haar haar mond te houden, want wat schiet De Tas er mee op, om te weten dat de man die zij wegwijs wilde maken in de virtuele wereld nu versjes stuurt naar haar vriendin: "Je vrolijke ogen fonkelen als sterren in de donkere nacht..."

Ik page haar terug dat we de politicus gezamelijk minstens moeten @gag-en. En dat ik geloof in the Triumph of the Nerds: De Tas komt vast nog wel eens een leuke hacker tegen!
Het is alsof Ranxz ruikt waar we het over hebben, want hij begint een betoog over Hollandse websites waar je via een camera foto's kunt maken... Vervolgens vraagt hij of we Palace kennen.

Palace is een vergelijkbare omgeving met die van de metro of die van een digitaal café, het grootste verschil is dat er plaatjes te zien zijn en het geen puur textuele omgeving is. Elke speler die het café binnenkomt krijgt -als gast- een smiley of kan zijn foto in scannen. In Palace kun je uit meerdere ruimten kiezen. Je kunt bijvoorbeeld in een een roze-roodachtig cafe naar binnen gaan en aan de bar gaan zitten, vervolgens een biertje bestellen. Je kunt je gelaatsuitdrukking veranderen, hoedjes op doen, snorren, baarden... Ook kun je dichterbij iemand gaan zitten en in zijn/haar oor fluisteren. De tekst die in je intikt verschijnt in strip- balloons...
"Wisten jullie dat de Digitale Stad ook een Palace café heeft?" vraagt Brite.
De anderen kijken ongelovig.
"Echt waar! Je kunt er komen via het Café-plein en de software downloaden. Probeer het maar eens."

Mijn Amerikaans vriend vertelt me dat in The Palace die hij onlangs bezocht, een opvallende dame stond in een lange jurk. Een van de spelers verving haar jurk voor een bloot rondborstig vrouwelijf. De smileys kwamen een voor heen op de dame afgesneld terwijl hun smile zich verbreedden. In de Nederlandse Palace die ik bezocht was dat niet mogelijk: ik was de enige gast en dronk in eenzaamheid mijn biertje, in de hoop een bot tegen te komen (een robot) zodat ik nog met IETS kon converseren: een leuke bot die de hele tijd opstandige dingen zou zeggen of me schouderklopjes zou geven...

Ranxz vertelde dat hij vroeger een bot had: een sprekende hond genaamd Victor, die hem overal kwispelend achterna kwam en verstandige statements kon blaffen...

"So your girlfriend married this famous hacker?" hijgt Ranxz in mijn nek.
"Dat hij nu van die idealistische websites maakt..." fluistert Stoffeltje.
Ik zucht diep als De Tas me vraagt om het adres van Count Zero's website.
"Ik geef het niet nu maar mail het je..." zeg ik. "...om zijn anonimiteit te waarborgen."

WORDT VERVOLGD

poppy