Hoe het begon
Als student lees je nog wel eens wat - al lees
ikzelf eigenlijk niet zoveel uit principe *grin*- en zo ook op
een goede dag toen ik het Blad SUM pakte. Ik bladerde wat
verveeld door dit zogenaamde studenten-magazine en kwam
een alleraardigst stuk tegen over een grote hobby van mij: Het
Internet....geschreven door: Renee Mijn ogen
fonkelden en mijn nieuwsgierigheid moest direct bevredigd
worden...... Ik las ondermeer over een jongeman die wist waar je sexueel-getinte
pages kon bekijken (naaaatuuurrlijk interesseerde mij dit
absoluut niet!) en over iemand die TOTAAL VERSLAAFD was aan iets
dat METRO heette....mmmhh Ik dacht: dat moet ik
meemaken!.....helaas kwam ik op het internet niet verder dan het
dds-metro-plein waar niet de beschreven METRO te vinden was. Ik
baalde enorm en ging maar weer eens surfen! Toch liet het verhaal
mij niet los en probeerde ik erachter te komen hoe je in DE METRO
kon komen. Het antwoord kreeg ik gelukkig toendertijd van iemand
uit het DDS-KV....ik diende gebruik te maken van TELNET.
Het Telnet verhaal
Gelukkig had ik nog ergens een handige cd-rom liggen waar ik
Telnet vanaf kon halen....en zo geschiedde "Wat een bittere
ellende", dacht ik nog, toen ik voor het eerst Telnet
opstartte...GEEN PLAATJES! Ja, voor een verwoed Netscape-surfer
als ik was dit toch wel een domper van jawelste: een zwarte
achtergrond en een hoop lettertjes. Ik begon sterk te twijfelen
aan het verhaal van Mevr. de Jonge van het blad SUM, die vol lof
over dit fenomeen had geschreven. Was zij één van die
journalisten die alles zo opklopten???? Ik besloot toch maar door
te gaan -nadat ik zelfs werd gewaarschuwd dat ik een vreemde
wereld zou gaan betreden- en belandde eindelijk in het Walhalla
der plaatjes-lozen en 14k-4 gebruikers. Bij binnenkomst werd ik
vriendelijk onthaald door een persoon (weet mijn god niet meer
wie!) die tegen mij aan begon te praten. Helaas snapte ik niet
hoe ik moest communiceren met deze figuur en typte maar
wat...*grin* Jammergenoeg kwamen geen van mijn teksten door,
waarop de moed al aardig in mijn maatje 45 was gezonken. De
figuur riep naar me en schreeuwde, maar ik kon niet
antwoorden...hahahaha. De oplossing kwam gelukkig al snel toen
deze persoon mij vroeg of ik wel de "aanhalingstekens"
gebruikte ?
Het wonder der communicatie was geschiedt!
Tacozip had zijn intrede gedaan bij de
Metro. Al spoedig werd ik vriendelijk te woord gestaan door een
zekere Sentinel die mij het een en
ander uitlegde. Hij was toen (en nog steeds) mijn Metro-Hero. Het
enige wat me wel in die dagen irriteerde was het feit dat
Sentinel altijd zo stom lachte...."hihihi....".
Iets wat me af en toe vreselijk kwaad maakte als ik weer eens wat
vroeg en geen antwoord kreeg! Maar, ik leerde al spoedig dat ik
niet zoveel moest vragen en dat ik veel zelf zou moeten
leren...dat is namelijk veel leuker dan altijd maar vragen.
De Metro-verslaving
Ik weet nog goed dat de eerste dagen in de metro voor mij
absoluut een openbaring vormden. Het enige wat ik kon doen
(als Newbie zijnde) was het intypen van tekst
in de beperkte vorm als:
tacozip denkt "...."
tacozip zegt "...."
en mijn nog immer favoriete uitdrukking: tacozip zucht "...."
Ik was dan ook enorm jaloers op al
die metroers om mij heen die elkaar (en zo nu en dan ook mij)
werkelijk overstelpten met: kusjes, omhelzingen, lachsalvo's,
martel praktijken en vooral veeel en veeel knuffels! Natuurlijk
vroeg ik dan ook vaak hoe zij dat deden, maar als zij mij (op
raadselachtige wijze) bekeken concludeerden ze vrijwel altijd:
"Je bent een Newbie...dat leer je nog wel!" Misschien
kun je je het voorstellen...ik heb die dagen dan ook heel wat
afgehuild achter mijn computerschermpje! Gelukkig kon ik dan ook
vaak terecht bij mijn Hero: "Sentinel" die tussen het
grinniken door mij zo nu en dan fantastische dingen
uitlegde!......ja, dat waren nog eens tijden!....
Gaandeweg, ik zat dan ook zo gemiddeld 3-4 uur
per dag 's avonds in de metro (met het zweet in mijn oksels van
de spanning!), leerde ik gelukkig hoe je andere personen iets kon
geven/laten zien/ laten merken. Dat was het tijdperk van de
Verbs en de Features.
Zoals een echte Newbie betaamt, probeerde ik al mijn verbs
vrijwel direct uit op welke persoon dan ook. *grin* Ja....ik weet
nu dus waarom men nooit zo happig is om Newbies alles direct te
leren...ze kunnen dan nogal lastig zijn voor
anderen...hahahaha.....Het gebeurde dan ook wel vaak in die tijd
dat ik van her en der waarschuwingen kreeg om die verbs
niet zoveel toe te passen *grin*.... Doordat ik nu zoveel leuke
dingen kon doen, mag ik zeggen dat ik vanaf dat moment
Totaal verslaafd ben geraakt aan de Metro!.......
Hoe zien ze eruit?
Ja, dan zit je dagen en avonden lang in de Metro. Op een gegeven
moment kom je vrijwel iedere dag dezelfde personen tegen (het
leek wel aslof sommigen sliepen in de Metro...zo vaak waren/zijn
ze er!). Ik kreeg dan ook enorm de behoefte om deze personen in
het echte leven eens tegen te komen. Maar ja, maak maar eens een
afspraak met iemand; als je het aan een meisje vraagt of je ze
eens een keer kan zien dan denken ze dat je maar voor één ding
gaat (If you know what I mean ;)) en als je het aan een jongen
vraagt dan denken ze ook dat je maar voor één ding
gaat...hahahaha In den beginne vroeg ik dan ook aan iedereen
(Newbie kwaaltje) hoe hij/zij eruit zag....maar ja: .1. wordt
daar maar eens wijzer van .2. wie zegt dat ze niet liegen?
Kortom, na een week of twee zat ik wederom met traantjes in mijn
mooie blauwe ogen...ik wilde meer weten van
mijn metro-vriendjes! Gelukkig kwam ik toen in aanraking
met een zekere BRUCE die mij al spoedig kon vertellen dat er zo nu en dan
Meetings werden georganiseerd. Mijn tranen
werden vervangen door een overweldigende glimlach op mijn gezicht
...ik kon het leven weer aan!
|