Metro icon De Digitale Metro
Naar de Metro Voor beginners Programmeren Infrastructuur Sociaal Links
   
  Metrologo Het TacoZip Metro-verhaal  

Hoe het begon
Als student lees je nog wel eens wat - al lees ikzelf eigenlijk niet zoveel uit principe *grin*- en zo ook op een goede dag toen ik het Blad SUM pakte. Ik bladerde wat verveeld door dit zogenaamde studenten-magazine en kwam een alleraardigst stuk tegen over een grote hobby van mij: Het Internet....geschreven door: Renee Mijn ogen fonkelden en mijn nieuwsgierigheid moest direct bevredigd worden...... Ik las ondermeer over een jongeman die wist waar je sexueel-getinte pages kon bekijken (naaaatuuurrlijk interesseerde mij dit absoluut niet!) en over iemand die TOTAAL VERSLAAFD was aan iets dat METRO heette....mmmhh Ik dacht: dat moet ik meemaken!.....helaas kwam ik op het internet niet verder dan het dds-metro-plein waar niet de beschreven METRO te vinden was. Ik baalde enorm en ging maar weer eens surfen! Toch liet het verhaal mij niet los en probeerde ik erachter te komen hoe je in DE METRO kon komen. Het antwoord kreeg ik gelukkig toendertijd van iemand uit het DDS-KV....ik diende gebruik te maken van TELNET.

Het Telnet verhaal
Gelukkig had ik nog ergens een handige cd-rom liggen waar ik Telnet vanaf kon halen....en zo geschiedde "Wat een bittere ellende", dacht ik nog, toen ik voor het eerst Telnet opstartte...GEEN PLAATJES! Ja, voor een verwoed Netscape-surfer als ik was dit toch wel een domper van jawelste: een zwarte achtergrond en een hoop lettertjes. Ik begon sterk te twijfelen aan het verhaal van Mevr. de Jonge van het blad SUM, die vol lof over dit fenomeen had geschreven. Was zij één van die journalisten die alles zo opklopten???? Ik besloot toch maar door te gaan -nadat ik zelfs werd gewaarschuwd dat ik een vreemde wereld zou gaan betreden- en belandde eindelijk in het Walhalla der plaatjes-lozen en 14k-4 gebruikers. Bij binnenkomst werd ik vriendelijk onthaald door een persoon (weet mijn god niet meer wie!) die tegen mij aan begon te praten. Helaas snapte ik niet hoe ik moest communiceren met deze figuur en typte maar wat...*grin* Jammergenoeg kwamen geen van mijn teksten door, waarop de moed al aardig in mijn maatje 45 was gezonken. De figuur riep naar me en schreeuwde, maar ik kon niet antwoorden...hahahaha. De oplossing kwam gelukkig al snel toen deze persoon mij vroeg of ik wel de "aanhalingstekens" gebruikte ?

Het wonder der communicatie was geschiedt!
Tacozip had zijn intrede gedaan bij de Metro. Al spoedig werd ik vriendelijk te woord gestaan door een zekere Sentinel die mij het een en ander uitlegde. Hij was toen (en nog steeds) mijn Metro-Hero. Het enige wat me wel in die dagen irriteerde was het feit dat Sentinel altijd zo stom lachte...."hihihi....". Iets wat me af en toe vreselijk kwaad maakte als ik weer eens wat vroeg en geen antwoord kreeg! Maar, ik leerde al spoedig dat ik niet zoveel moest vragen en dat ik veel zelf zou moeten leren...dat is namelijk veel leuker dan altijd maar vragen.

De Metro-verslaving
Ik weet nog goed dat de eerste dagen in de metro voor mij absoluut een openbaring vormden. Het enige wat ik kon doen (als Newbie zijnde) was het intypen van tekst in de beperkte vorm als:
tacozip denkt "...."
tacozip zegt "...."
en mijn nog immer favoriete uitdrukking: tacozip zucht "...."
Ik was dan ook enorm jaloers op al die metroers om mij heen die elkaar (en zo nu en dan ook mij) werkelijk overstelpten met: kusjes, omhelzingen, lachsalvo's, martel praktijken en vooral veeel en veeel knuffels! Natuurlijk vroeg ik dan ook vaak hoe zij dat deden, maar als zij mij (op raadselachtige wijze) bekeken concludeerden ze vrijwel altijd: "Je bent een Newbie...dat leer je nog wel!" Misschien kun je je het voorstellen...ik heb die dagen dan ook heel wat afgehuild achter mijn computerschermpje! Gelukkig kon ik dan ook vaak terecht bij mijn Hero: "Sentinel" die tussen het grinniken door mij zo nu en dan fantastische dingen uitlegde!......ja, dat waren nog eens tijden!.... Gaandeweg, ik zat dan ook zo gemiddeld 3-4 uur per dag 's avonds in de metro (met het zweet in mijn oksels van de spanning!), leerde ik gelukkig hoe je andere personen iets kon geven/laten zien/ laten merken. Dat was het tijdperk van de Verbs en de Features. Zoals een echte Newbie betaamt, probeerde ik al mijn verbs vrijwel direct uit op welke persoon dan ook. *grin* Ja....ik weet nu dus waarom men nooit zo happig is om Newbies alles direct te leren...ze kunnen dan nogal lastig zijn voor anderen...hahahaha.....Het gebeurde dan ook wel vaak in die tijd dat ik van her en der waarschuwingen kreeg om die verbs niet zoveel toe te passen *grin*.... Doordat ik nu zoveel leuke dingen kon doen, mag ik zeggen dat ik vanaf dat moment Totaal verslaafd ben geraakt aan de Metro!.......

Hoe zien ze eruit?
Ja, dan zit je dagen en avonden lang in de Metro. Op een gegeven moment kom je vrijwel iedere dag dezelfde personen tegen (het leek wel aslof sommigen sliepen in de Metro...zo vaak waren/zijn ze er!). Ik kreeg dan ook enorm de behoefte om deze personen in het echte leven eens tegen te komen. Maar ja, maak maar eens een afspraak met iemand; als je het aan een meisje vraagt of je ze eens een keer kan zien dan denken ze dat je maar voor één ding gaat (If you know what I mean ;)) en als je het aan een jongen vraagt dan denken ze ook dat je maar voor één ding gaat...hahahaha In den beginne vroeg ik dan ook aan iedereen (Newbie kwaaltje) hoe hij/zij eruit zag....maar ja: .1. wordt daar maar eens wijzer van .2. wie zegt dat ze niet liegen? Kortom, na een week of twee zat ik wederom met traantjes in mijn mooie blauwe ogen...ik wilde meer weten van mijn metro-vriendjes! Gelukkig kwam ik toen in aanraking met een zekere BRUCE die mij al spoedig kon vertellen dat er zo nu en dan Meetings werden georganiseerd. Mijn tranen werden vervangen door een overweldigende glimlach op mijn gezicht ...ik kon het leven weer aan!